Dün bu saatlerde, yıllar sonra unutmak istemediğim anılara bir yenisini daha eklemiş olarak evime dönüyordum. Elimde buluşmaya dair tek bir fotoğraf yoktu. Zaten aslolan, insanın ellerinde değil gönlünde kalan değil miydi? Çünkü kim verebilirdi bunca güzel bakışın, bunca içten duanın karşılığını? Gülerken salonu inleten seslerin, dua ederken titremesini hangi fotoğraf duyurabilirdi? Seher’in beni rahatlatan bakışlarını, Neslihan’ın güven veren sakinliğini, Büşra’nın dolan gözlerini, Leyla’nın sıcacık sarılışını, Şeyma’nın annesinin gözlerindeki derinliği, Emir’in uslu uslu oynaşını ve annesinin derse katılımlarını, Antalya’dan gelen Merve’nin dost bakışlarını, Ayşe teyzenin salona neşeyle verdiği selamı, önde yer varken arkaya kaçan pançolu güzel kızı ve arkadaşını, hatim sözü aldığım tatlı sarışınları, iş buluşmasına gitmesi gerekirken geri dönen Nur’u, Ayşe Validemizi hatırlatan Alanur ve Zişan’ı, minicik dünya tatlısı Aleyna’yı, psikolog kardeşimizin sorusunu ve Fikriye’nın harika cevabını, Funda ablanın sarılarak bakan gözlerini ve aynı kendi gibi güzel yürekli çılgın ekibini, Nursena’nın üşüyen ayaklarını ve gün geçtikçe güzelleşen arkadaşını, Ayşenur’un “Çay yokmuş” deyişindeki gergin sırıtışı, taa Maltepe’den Esmaülhüsnaları getirmeye gelen Hilal’in yorgunluğunu ve kesesini kardeşine kaptıran Semra hanımı, hala soru sormasını beklediğim Büşra’yı, adını istemeden vebcam koyduğum Melek’i, Başakşehir’den gelen kuzenlerin eğlenceli muhabbetlerini, sağ köşedeki güzel kızların dikkatli dinleyişlerini, sol köşedeki kızları görebilmek için hayli çaba sarfedişimi, ismen hatırlamadığım ama bakışlarını ve dualarını unutmayacağım hanımları, yüz elli küsür kişiye sarılışımı ve bunları yaşarken hissettiğim tüm duyguları şuan hala hatırlıyorsam şayet, zaten benim telefona hapsedilmiş birkaç fotoğrafa ihtiyacım yok demektir. Üstelik bir günü hatırlamak için fotoğraflara değil de içinize bakmak,sizi alıp o an’a götüren çok farklı bir deneyimmiş, anladım. “Rabbim hissetmeyi bizden alma, kalbimizi bu duygudan mahrum bırakma” duasını da duamıza kattım. Velhasıl;buluşmaya gelen ve gelemese de duasını eksik etmeyen herkese çok ama çok teşekkür ederim, bir sonraki buluşma da görüşmek duası ile
merhaba gönül hanım ,
sizi instagramdan takibe almışım. ama akan sayfalar arasına reklamlar arasında çokta gözüme çarpmamış yazdıklarınız. birde bu çağda o kadar hızlı akıyor ki yaşam, herşeyi çabucak yapmak istiyoruz. bugün bulduğum boşlukta bloğunuzu inceleme fırsatı yarattım kendime, yarattım diyorum çünkü iş ortamında gerçekten çok zor böyle bir fırsat bulmak. yazılarınız öyle okuyup geçilecek , harcanılacak yazılar değiller. üstünde düşünüyor insan okurken.
aslında yetiştirilme tarzım itibariye sakin biriyim. “Birde çok dindar sayılmam. niye böyle diyorum çünkü bazı insanların ( ailemde aralarında ) çok dine kafa yorma , kalp temizliği önemli olan , helal kazanmak, kul hakkı yememek , hep iyi olmak ” lazım öğütleriyle büyüdüm.Bunun devamında dini biz de biliyoruz. kuran okumayı , namazı kılmayı dünya işlerinde unutuveriyoruz. tam başlıycam deyip , sonra dünya işine dalınca unutuyoruz.
şunu diycem , çok uzattım 🙂 buluşmalarınıza katılma fırsatım olursa bir sonrakine katılmak isterim. ama sizin bir grubunuz var sanırım. yanınızda olan.
bir sonraki buluşmanızın yeri , zamanı ve benim gelip gelemiyceğim konusunda bilgi vermenizi rica edicem. mail adresime yazabilirsiniz.
[email protected]
hayırlı günler dilerim.
burcu mutlu
Burcu hanım, allah çokça razı olsun inşallah. 21 Ocak’da bir buluşmamız daha olacak Eyüp Siyer vakfında, sizi de görmek isteriz aramızda. Vakti gelince instagramda paylaşacağım zaten ama sizin de aklınızdan bulunsun şimdiden 🙂