Sene 2011 falandı herhalde, Pendik’de Ali Ural’ın yazı atölyesi yaptığını duymuştum. Gidecek bir arkadaş bulamayınca da, tek başıma bir cumartesi sabahı erkenden kültür merkezinin yolunu tutmuştum. Kapıda beni orta yaşlarda görünen güler yüzlü bir adam karşıladı, listeye adımı yazdı, salona eşlik etti ve birkaç saat boyunca sürekli gözleriyle bir sorun olup olmadığını kontrol etti. Her şey geçer, her şey geçer ama ben bugün bile unutmam Kamil abi’nin ilk günümde gösterdiği kırk yıllık dost muamalesini. Ben atölyeyi bıraktığımda 2012’nin yarıyıl tatili idi, siz hesap edin üstünden kaç yıl geçti?

Yıllar sonra bugün Kamil abi’den bir mesaj geldi. “Müsait bir vakitte beni çaldır.” diyordu. Hemen müsait bir vakit buldum ve yıllar geçse de yabancılaşmayan o sesi duydum. Halini hatrını, kızı hediye ablayı, güzeller güzeli eşini ve çok sevdiği yazlığını sordum. Bu faslı geçtiğimiz an, Kamil abi’nin sesi ciddileşti “Şimdi sana bir şey söyleyeceğim, beni dikkatle dinle” dedi ve şöyle devam etti; “Yüzme bilmediğini anlattığın yazıyı okudum. Biliyor musun, geçen seneye kadar ben de bilmiyordum. Yazlığa gittiğimizde ailemle doya doya denize giremiyordum. Çocukken hediye ablanı denize götürüp, ancak dizlerime kadar onu sokabiliyordum. Bu yüzden bir müddet sonra benimle değil, arkadaşlarıyla gitmeye başladı zaten. Çünkü öğrenmişti o yüzmeyi, benimle kıyıda durmak istemiyordu. Eşim de yüzmeyi severdi ama ben bilmiyorum diye gitmezdi. Sonra geçen sene birlikte kursa gittik. 65 yaşımda olmama rağmen çok kısa bir sürede öğrendim yüzmeyi. Eşim çok sevindi. Denize gittiğimizde de çok eğlendi. Ve o gün eve gittiğimde kendime ne dedim biliyor musun? “Bu kadar basit bir şey için, bunca zaman eşimi benimle birlikte vakit geçirmekten nasıl mahrum etmişim?

Konuşmanın devamını anlatmama gerek var mı bilmiyorum, buraya kadar olan kısmından bile hepimize yüzlerce ders çıkar. Ama yine de, yıllar önceden çıkıp gelen 66 yaşındaki dostumun mesajını buraya bırakıyorum;

Daha çok gençsin Gönül, çok gençsin. Pes etmek için çok gençsin.