Bizim evde anneler günü

Geçtiğimiz anneler gününde arkadaşlarla bir araya gelerek bu tür günleri istişare etmiştik. Masada, bir anneler günü kutlayan, bir kutlamak zorunda bırakılan, bir dini anlamda yanlış bulan ve bir de kapitalist sistemin tuzağı olarak gören dört kişi vardı. Hal böyle olunca konuyu en ince ayrıntılarıyla ele alma fırsatı yakaladık. Kutlayan arkadaşımız dedi ki; Belirlenen bu günlerden işime geleni kutlayıp, işime gelmeyeni eleştirmek yerine kutlayabildiklerimi kutluyorum. Mutlu oluyorum, mutlu ediyorum. Sonra kutlamak zorunda bırakılan girdi söze; Böyle günleri gereksiz bulsam da, her yerde basbas bağırmalarından ötürü toplum baskısıyla kutlamak zorunda kalıyorum. Sonra dini anlamda yanlış bulan katıldı; Böyle şeyleri hem gereksiz hem de yanlış buluyorum. Müslümanların böyle batı taklidi ve boş insan işi olan şeylere vakti olmamalı. Sonuncu arkadaş ise “Anneyi sadece bir güne sığdıran, kapitalistlerin belirlediği bir gün, neden benim annemin günü olsun ki? Ben ona yılın diğer günlerinde sevgimi belli ederek, hediye alarak onu mutlu etmeyi tercih ediyorum” diyerek konuyu başka bir boyuta taşıdı. Çünkü tam bu sırada herkes birbirinin fikrini çürütmeye başlamıştı. Biri diğerine “Allah aşkına şöyle diyorsun da, hangi gün annene sebepsiz bir hediye aldın, ona gerçekten kendisini özel hissettirdin?” dedi. Diğeri diğerine “Müslümanların annelerine sevgisini göstermesi nasıl olmalı diyorsun?” diye sordu. Diğeri “Zorunda kutlarken mutlu değilsen, neden başka bir gün seçmiyorsun?” diye çıkıştı. Ve sohbetin sonundan herkes masadan kendi fikriyle kalktı. Hani derler ya, akılları pazara çıkarmışlar herkes yine kendi aklını almış. Heh o hesap. Neyse işte, o gün eve dönünce kardeşim ile, taklit olmayan, kapitalizmin bulaşmadığı, hatta bonus sevap kazanacağımz uygun bir günde annemizi sevindirmek adına sözleşmiştik. Dün de birlikte annemize Ramazan hediyesi almaya gittik. Çok büyük bir şey değil, kullanabileceği ufacık bir hediye. Tercihen belki bir çiçek. Ben eminim ki, o an elimizde ne olursa olsun annem yine çok özel hissedecek ve mutlu olacaktı. Hatta anlam veremeyerek tuttuğu hediyesine bakarak “Doğru söyleyin, ne istiyorsunuz?” diye bile soracaktı. Anneydi bu, ne yapsa yeriydi. Sevincini böyle yaşamak onun en doğal hakkıydı. 😀