Ben gemi miyim?

Hayatımın her döneminde, denizden korkan bir kız oldum. Hiçbir zaman yıldızımız barışmadı. İlk olarak babamın beni öğreneyim diye suya atmasıyla mı başlamıştı bu korku, yoksa ondan önce de var mıydı bunu bilmiyorum. Bildiğim tek şey, 24 yaşındayım ve yüzme bilmiyorum. Değil bilmek, yanımda 10 kişilik sahil güvenlik ekibi olsa güvenip de kendimi o suya atmam, atamam. Velev ki kıyıdan kıyıdan girdim, o zaman da kıyıya paralel bir şekilde, ayaklarımın yere bastığı yerlerde gezinirim. Engel olamadığım bir dürtü bu. Aslında öğrenmeye de çalıştım vaktiyle, fakat hoca “Sen bu korkuyla suya girebildiğine şükret” deyince, yüzme serüvenime suya girebildiğime şükrederek devam ettim. Şimdiye kadar bir eksikliğini görmedim ama her vapura bindiğimde etrafımdakilere “Şimdi sen burada suya düşsen yüzebilir misin yani?” diyerek 4 yaş çocuğu soruları soruyorum. O zaman anlıyorum ki, yüzmek konusunda heveslerim varmış. Ve öğrenemeyince kursağımda kalmış. Hatta hatırlıyorum da, çocukken ne zaman denize gitsek, suya çağıranlara “Yok ben burada oynayacağım” diyerek karşılık verir ve asla yüzme bilmediğimi söyleyemezdim. O günlerde henüz, bu duruma uygun bir açıklama cümlesi bulamamıştım. Taa ki, geçen haftaya kadar. Geçen hafta, komşumuzun 4 yaşındaki oğlu “Anne ben ben gemi miyim, beni niye derinlere götürüyorsun?” deyince, resmen 24 yıldır aradığım açıklama cümlesini buldum. Ben gemi miyim arkadaşlar? Beni niye derinlere çağırıyorsunuz?