Bir yaprak bin tefekkür

Bu sabah evden çıktığımda aklımda, 7 maddeden oluşan bir yapılacak listesi vardı. Sokağı dönene kadar iki tanesini halletmenin bir pratik yolunu bulmuştum. Yürüme yoluna çıktığımda geriye kalan beş maddeyi akşam saatlerine bölmeye karar verdim. O sırada yürüme yolunun güzelliği gözüme çarptı. Program yapmayı bir kenara bırakıp, ilkokul çocukları gibi ‘’Önümüze gelene yüz tekme’’ şarkısı eşliğinde yapraklarda yürümenin tadını çıkardım. Biraz sonra otobüs durağına vardım ve sabah telaşında işe yetişmeye çalışan insanları izlemeye başladım. Hop! Bir yaprak düştü ağaçtan. Önce şalıma değdi, sonra burnuma, sonra yere. Yerden bir oluğun içine uçtu, yağmur suyu dolmuş bir oluğun içine. Suyun üstündeki hareketsizliğine dikkat ettim. Ve büzüşmüş yapraklarına ve solgun rengine. Oysa en çok ihtiyaç duyduğu varlığın yani suyun içindeydi. Mevsiminde alsa suyu, damarları sertleşirdi, rengi yeşerirdi hatta belki meyve verirdi.  Üstelik yağmur suyuydu içine düştüğü ama hala kendine gelmiyordu, hareket etmiyordu, yeşermiyordu. Tıpkı ölü gibiydi? Ölü gibi. Gibi mi? Gibisi fazla, ölüydü o. Ağaç onun dünyasıydı. Ne yapacaksa, ne edecekse, ne verecekse, ne alacaksa daldayken olacaktı. Aynı insanın dünyada yaşarken biriktirecekleri gibi. Sonra mevsim geçecekti ve dalından düşecekti. Aynı insanın vaktinin dolup can vermesi gibi. Sonra daldayken en ihtiyaç duyduğu şey fazla fazla olsa bile ona fayda vermeyecekti.O yalnızca daldayken aldığıyla, verdiğiyle, yeşerdiğiyle kalacaktı, geriye dönemeyecekti. Aynı insanın ahirette heybesine asla bir amel katamayacağı, yalnızca dünyada yaptıklarıyla kalakalacağı gibi. Subhanallah. Böyle düşününce birkaç dakika önce tekmelediğim yapraklar geldi aklıma. Aman dedim Gönül, ölüye saygı. Bırak şu çocukluğu aç elini iki üç dua oku. Sonuçta bir gün sende döküleceksin dalından. Sonra o gün, bu tekmeler döner gelir seni tekmeler. İyisi mi sen tekmeyi boşver. 😀