Uçaktan aşağıya bakıyorum. Binler metre yüksekten. Önce bir şehir seçmem gerekiyor. Sonra bir mahalle sınırları çizmeye çalışıyorum. Sonra o mahalleden geçen bir arabanın farları çarpıyor gözüme. İçindekini düşünüyorum. Nereye gidiyor acaba diye. Binlerce senaryo yazıyorum ona dair. Hayatındaki sıkıntıları düşünüyorum. Varsa çocuklarını,yoksa ailesini,çalışıyorsa işini,okuyorsa okulunu. Ama kırgınlıklarını düşünüyorum en çok. Nasıl çözecek acaba diye merak ediyorum. Ya da çözebilecek mi? Dua ediyorum sonra onun için, inşallah her sıkıntısında Rabbine bir adım daha yaklaşsın diyorum. Sonra anlamı oluyor yolun,yolculuğun. Keşke birilerinin onun derdiyle dertlenip dua ettiğini bilse, o zaman kendini yalnız hissetmezdi belki diye geçiriyorum içimden. Birkaç dakika sonra uçaktan inip valizlerimle evin yolunu tutuyorum. Arabaya yerleştiğim ilk an beni evde bekleyen işlerim sıralanıyor kafamda. Bekletilmiş yazılar, çalışılacak dersler,cevaplanacak mailler, çözülecek sorunlar,konuşulacak insanlar, netleştirilmesi gereken planlar ve daha nicesi. Daha eve gitmeden başlayan bunca düşünce yüzünden yorulduğumu hissediyorum. Derin bir nefes almak için camdan dışarı baktığımda bir uçağın ışığı çarpıyor gözüme. Camını dahi göremediğim o uçağın içinde, şuan birinin aşağıyı izlediğini hayal ediyorum. Benim sıkıntılarımı tahmin etmeye çalıştığını hatta bana dua ettiğini düşünüp mutlu oluyorum. Sonra aklım giriyor devreye, saçmalama diyor, herkes senin gibi boş işler mühendisi mi. Uyumuşlardır diyorum, dinleniyorlardır. İşleri güçleri yok, aşağı bakıp beni mi düşünecekler diyorum. Sonra çok daha büyük bir huzur kaplıyor içimi. İsteyen istediği kadar düşünmesin beni. Çünkü benim, beni benden bile daha çok düşünenen, daha ben istemeden önüme binlerce nimeti seren, şükretmeyi unutsam da onu benden esirgemeyen, haddimi aşsam da düzeltmem için fırsat veren, sıkıntılı anlarımda içime huzur, yorgun anlarımda işlerime kolaylık veren ve en önemlisi herkes unutsa bile beni asla unutmayan ve unutmayacak olan bir Rabbim var. İşte bu hissedilen şeylerin en güzeli, en güven vereni, en mutlu edeni, en kesin ve en kesintisizi.
Ne güzel yazmışsınız. Ben de evin balkonundan haliçe doğru bakar benzer şeyleri düşünürüm. Özellikle uzaklarda yanan, yanmayan oda ışıkları ve köprüden geçen arabalar. Iclerinde ne farklı dertler-sevincler vardır. . Mevlam c.c. cümlesine yardım eylesin.
amin inşallah ?
Yüreğinize ve kaleminize sağlık.Keyifle okudum.Başarılar ve mutluluklar dilerim.
Yüreğinize gözlerinize ellerinize sağlık sonuç muhteşemdi ? Sevgilerimi sunuyorum size…
Ya çok mu tatlisiniz aceba 🙂 trafik keşmekeşinde iken yanyana durdugumuz arabaların içindekilere dua ederim hep. Birgün derim hep, en sıkıntılı anımda da hiç tanımadığım birinin duası da gelir beni bulur mu aceba.. Benim duam birisinin sikintisini gidersin de .. Saglicakla dua ile kalın..
cok teşekkür ederim, inşalah dualarımız birbirine denk gelsin 🙂
Rabbim sizi hiç unutmasın inşallah..
oyy, ne güzel dua. cümlemizi imşallah 🙂
Yazdıklarınızla tanışalı ve yüreğime dokunalı daha bir kaç gün oldu.Gönlüme ferahlık, huzur veriyorsun Allah ilmini ve insanlara faydanı arttırsın inşaallah
Çok teşekkür ederim, çok mutlu oldum. İnşallah daima ilim yolumda çabalamak cümlemize nasip olsun 🙂
hatim buluşmanızı sabırsızlıkla bekliyorum gönül ablacım 🙂
canımm, inşallah ben de seni sabırsızlıkla bekliyorum o zaman 🙂
yalnız değilsiniz Gönül hanım.ben de sayenizde yalnız olmadığımı fark ettim ve ne kadar mutlu oldum bir bilseniz…Böyle dışarıdan önemsiz gibi görünen,kimseye tarif edilemeyen huzurumu sizinle paylaşıyorum.Allah razı olsun.
cümlemizden razı olsun inşallah kardeşim 🙂