Bitmeyen çile yapmışlar

Sevemedim!
ben bu haftasonlarını bir türlü sevemedim. Okul varken de sevmezdim, çalışırken de sevmezdim. Çünkü çok garip oluyor bizim evde. Önceden babam haftasonu çalışmazdı, aman bizimle vakit geçirmek isterse evde olalım, sonra bize kızıp da hep ayrı takılıyorsunuz demesin derdik. Zamanla babam haftasonları da çalışmaya başladı, çünkü ailecek yaptığımız şeyler git gide azalmaya başlamıştı. Eskiden parka giderdik, alışverişe, sahile. Şimdi 3 kız ile her biri ayrı bir sorun oluyor diye gitmek istemiyor gibi. İstediğinde ise sanki öylesine, formalite, hani beraber vakit geçirelim diye istiyor gibi. Yoksa gittiğimiz anları burnumuzdan getirmesinin başka bir açıklaması olamaz herhalde. Hemen yorulup suratı düşüyor, bütün gün calısıyorum bi de gelip burada duruyorum moduna giriyor. Sonra bana soldan soldan geliyorlar. Yani babamla yapılacak en güzel şeyler, ballıca’da bir haftasonu geçirmek. Bahçeyle uğraşmak, mangal yakmak, kışlık konserve turşu falan yapmak. O günler hem bal gibi, hem eğlenceli, hem arkadaş gibi oluyor. O zaman seviyorum!

Bu kadar şey sayarken bu kızın annesi nerede demiş olabilirsiniz. Burada. Ama etkisiz eleman gibi takılmayı pek sever kendisi. Bir günden bir güne bizi idare ettiğine şahit olmuş değilim. Hani madem bu adam haftasonu calısıyor bırak biz de haftasonu gönlümüzce gezelim dimi? Ama yok, her hafta aynı kavga. Babamın kaçta geleceği belli değilmiş, erken gelirmiş, erken gelirse belki bir yere gitmek istermiş, geç gelirse o saate kadar dışarıdaydık sanır kızarmış mışmışmışmışmış. Bu adam bizim büyüyüp bireyler haline geldiğimizi, bir şey yapmak istiyorsa plan yapması gerektiğini öğrenemedi. Annem de bunu ona öğretmeye hiç çalışmadı. Hani ola ki haftasonu gezmeye çıktım, hani oldu da binbir takla ile bir izin bir kaçış yakaladım. O zaman da 3 saatin geçer geçmez telefonum zangır zangır. Annem arar hadi gel nerde kaldın baban gelecek. Yahu kadın azıcık idare et dimi, o kadar hazırlanmıs yol gitmiş cıkmısım. De ki şimdi çıktı, de ki buralarda, de ki arkadaşlarıyla, de ki işi var. Yok! Yalan söylemek istememek değil bu, sakın annemi korumayın. Bu başka bir şey. Bu o ateş hattına kendini sokmak istememe hali. Önceleri anneme kızmıyordum, çünkü babamın gerçekten sağı solu belli olmaz bir gün bir bakarsın ona da kızabilir. Yani bahsettiğim şey sadece arkadaşlarımla gezmek değil, yeri gelir teyzeme gitmek de komşuya inmek de, bankaya gitmek de kızılacak şeyler haline gelebilir. Biz her an tam tekmil tetikte olmalıyız, annem de bunu bildiği için öngörülü davranıp olası kavgaları sorunları kendince engellemeye çalışıyor gibi gelirdi. Ama artık kızıyorum, çünkü ben evden 10’da kahvaltıya çıkıyorsam ve babam o gün eve 6’a gelecek olsa, annem yine saat 2 olmadan beni aramaya başlar. Babam mı geldi? Yoook. Misafir mi var? Yoook. Beni mi özledin? Yoook.

Hadi velev ki, ben annem aradığında bir şekilde dışarıda kalma saatimi biraz daha uzattım. Karşıdan arkadaşlar geldiyse, ya da ne bileyim dönüşte biri bırakacak dediysem, işte 1-2 saat daha uzattıysam mesela. Alllllaaaah. Eve geldiğimde bir surat, bir terslik, bir iş kitleme hali ertesi güne kadar böyle laf soka soka devam eder. Üstelik ben eve geldiğimde babam hala gelmemiş olsa bile böyle olur bu. Bazen beni anlamadığı için oturup saatlerce ağlamak istiyorum. Bir kere de ‘’kızım sen git ben idare ederim’’ dediğini duymadan ölüp gideceğim. Etmesin idare tamam ona da tamam, ama bari izinli gittiğim yerleri burnumdan getirme ama dimi?

Bu yazıyı okurken hatunkafasi mi bu demiş olabilirsiniz. Deyin, hiç önemi yok. Ben hiçbir zaman olduğumdan farklı görünmedim ki size, bugün kafam buna takılmış bunu anlatırım. Yarın başka bir şey öbür gün başka. Ama sizin oradan bakınca, dünya bu kıza güzel, hayat bu kıza eğlenceli, vaaaov hayata bak, amanın ne eğlenceli dediğiniz hayatı bir de içeriden görün istedim. Hani o bol kahkahalı bol eğlenceli gezmelerimiz var ya, ben hepsinin sonunda evde beş karış suratla karşılanıyorum.

Bilin istemedim, anlatmak istedim.