Kızıyorum, evet. İzlediğimiz, okuduğumuz, duyduğumuz, gördüğümüz tüm o harika hayatlar gerçek. Ya da değil. Biz pembe gözlüklerle yaşamaya çalışsak da dünya o kadar saçma bir yer ki. Ya da tam tersi biz hep saçma bakmak istesek bile dünya o kadar pembe ki! Bu sıralar ortalık çok karışık. Lütfen ellerinize, yüreklerinize, fikirlerinize, öfkenize ve özellikle paylaştıklarınıza sahip çıkın. Evet, herkes güzel bir hayat kursun, bunun için çabalasın, hatta hiç üzülmesin hep mutlu olsun. Hatta hiç uğraşmadan hep mutlu olsun. Harikasınız. Çabanızı başarınızı takdir ediyorum. Ama görmezden geliyorsunuz bazı şeyleri.. Mutsuz olanların kırgınlıklarını, heveslerini, istediklerini ve gördükçe haset edebilecek nefsani duygularını. Hani öyle hepimizin duyduğu, ettiği ortalarda bangır bangır bağırılan mevzular da değil şuan kendime dert edindiğim. İnsanlık için ufak tefek, bir insan için belki bütün bir hayatını dibe çeken şeyler.. Kızıyorum, haklıyım sanki. Böyle saçmasapan bir dünya olmamalı. Olmasın. Hiçbirimiz hak etmiyoruz aslında. Harika hayatlarımız yok, öyle davranmak için kendimizi paralamasak mesela. Ama sırf bazıları beyninin kısıtlı bölümlerini kullanabiliyor, doğru düzgün bir hayatı var edemiyorlar diye bütün hayatımızı ve hayallerimizi denizlere atıp, onların getirdiklerini yaşamak zorunda mıyız? Neden onlar mutluluğu bir ayakkabıyla bir çantayla yaşıyor diye mutluluk bu olsundu? Ne zamandan beri mutluluğu pahalı mekanların menüsünde arıyoruz? Ne zaman küçük kızların tek amacı evlenip instagram fenosu olmak oldu? Neden herkes titreyip kendine gelemiyor? Bazen çok kızıyorum böyle haddim olmayan meselelere.
Bir parça beze, bir ayakkabiya, bir cantaya değer vermek çok kolay. Ama insanlara değer vermeyi bir türlü beceremeyin. Ne kadar üzülseniz az, hak ediyorsunuz aslında da iste buna karar vermek benim haddim değil diye susuyorum.
